Justyna #6

Czas temu jakiś dostałam propozycję pracy w szkole. Trochę sama mi w ręce wlazła, nie to żebym jej jakoś intensywnie szukała. Ot, szkoła w której kiedyś pracowałam, szukała logopedy. Pomyśleli o mnie. Zadzwonili. Zaprosili na rozmowę. Poszłam. W progu dostałam pracę, nawet usiąść nie zdążyłam porządnie. Wyszłam za drzwi i rozpłakałam się rzewnie. Wcale nie z radości. Ze złości i żalu. Bo wiecie Państwo - ja bardzo nie lubiłam pracy w szkole. Kiedy z niej odchodziłam, to miałam nadzieję, że już na zawsze. A tutaj los pcha mnie tam znowu. Jakoś nie przyszło mi do głowy, że mogę się nie zgodzić i poszukać sobie innej drogi. Bo że dodatkowa praca jest mi potrzebna wiedziałam na pewno - proza życia, finanse i rachunki zmuszają.
A potem wymyśliłam sobie, co jeszcze mogę robić. I zaczęłam się bać - bo już wiedziałam, że mogę zrezygnować, ale to wymaga podjęcia ryzyka. To, co sobie wymyśliłam kusi mnie bardzo, chcę to robić, ale jest niepewne. W szkole wcale nie chcę pracować, ale to bezpieczne bagienko, z którego ciężko się będzie kiedyś wygrzebać. Trudna decyzja.
Poszłam tam i podziękowałam. Pierwszy raz w życiu zadecydowałam, że chcę czegoś więcej niż bezpieczeństwo. Odważyłam się nie wziąć tego, co mi oferowano. Trudne było wszystko - od podjęcia decyzji, po wypowiedzenie jej i podziękowanie za pamięć. Czuję się strasznie bezczelna, bo uznałam, że mogę odmówić. Zaryzykowałam, że ktoś będzie ze mnie niezadowolony.  Być może był to duży błąd. A może wygrałam coś znacznie więcej niż poczucie bezpieczeństwa.
Boję się jak cholera ale idę do przodu.