poniedziałek, 21 lipca 2014

Justyna #5

Przełamywania lęku przed wodą ciąg dalszy. Oraz lęku przed zamkniętą przestrzenią. Oraz - najgorsze chyba - lęku przed utrata kontroli. Czyli - ZJEŻDŻALNIA na basenie. Można się śmiać, śmiech to zdrowie ;)

Zawsze bałam się zjeżdżać takimi zjeżdżalniami - trzeba wleźć do takiej dłuższej trumny, jak już się do niej wlezie to ma się bardzo ograniczoną kontrolę nad tym, co się z człowiekiem dzieje (no bo co zrobić, kiedy się ktoś rozmyśli  w trakcie zjazdu? i wpływ na tempo zjazdu ma się raczej niewielki) i na sam koniec ląduje się w wodzie. Zazwyczaj głębokiej. Przy okazji wpadając w panikę, że się już nie wypłynie na powierzchnię. No naprawdę, bardzo specyficzna rozrywka. A sytuacji nie ułatwiał fakt, ze w czasie pierwszej próby przełamania całego tego kompletu lęków, podczas zjazdu mocno uderzyłam się w głowę i zachłysnęłam wodą. Od tego czasu omijałam zjeżdżalnie szerokim łukiem. Aż do dzisiaj.

Otóż dzisiaj zjechałam ze strasznie długiej, strasznie krętej i strasznie szybkiej zjeżdżalni (która nie była pewnie ani wcale taka długa, ani taka kręta ani taka szybka ;) Po drodze wpadłam w lekką panikę (nie widzę ani wjazdu, ani wyjazdu, na pewno stąd nie wyjdę!), trzy razy się rozmyśliłam  i opiłam się wody na samym końcu. Ale przeżyłam. I zjechałam potem jeszcze raz. I zdecydowanie w dalszym ciągu tego nie lubię. Ale teraz już mogę nie jeździć, bo nie lubię a nie dlatego, że się boję! :)

niedziela, 20 lipca 2014

inka #3

może to nie jest jakieś specjalnie osiągnięcie, ale...
założyłam wczoraj krótkie spodenki. bardzo krótkie spodenki, nie sięgające nawet połowy uda.
założenie czegoś TAK krótkiego przerastało moje możliwości, spódnice/sukienki do kolana, krótkie spodenki tuż przed.
ale jakoś tak wyszło, założyłam - i patrząc na siebie w lustrze pomyślałam, że ja to mam ALE fajne nogi!

(w ogóle jestem fajna).

no, a kolejnym krokiem będzie walka z cellulitem;)

piątek, 18 lipca 2014

inka #2

i od razu, idąc za ciosem, z dnia dzisiejszego.
ostatnio, po kilku miesiącach (!) rozważań, szukania - nie szukania prawnika, wreszcie spotkałam się z panią mecenas w sprawie, dzięki której mogę odzyskać sporą sumę pieniędzy.

dziś zebrałam się w sobie, zeskanowałam i wysłałam do pani prawnik niezbędne dokumenty. i zamierzam dalej DZIAŁAĆ.


inka #1

a jednak - dołączyłam!
nie mogę powiedzieć, że nieśmiało. bo dziś - w tym momencie - mam jakiśtakiś nastrój, który mówi mi, że wszystko mogę.

moje doing100scarythings zaczęłam wczoraj.
po raz trzeci - i wierzę w to, że ostatni - zamknęłam coś, czego zamykanie ciągnęło się od...od połowy stycznia na wyrywki, od połowy maja nieustająco. z pierwszym przytupem 1 czerwca, drugim 22 czerwca i ostatnim wczoraj.
napisałam ostatnią wiadomość, pożegnałam się, przeprosiłam, że tak. zablokowałam użytkownika na fb. wykasowałam historię rozmów, ciągnącą się od 17 sierpnia zeszłego roku. usunęłam numer z telefonu, usunęłam kontakt z vibera, ukryłam historię skype.
wieczór spędziłam w dobrym towarzystwie, najpierw kogoś bliskiego, potem filmu.
staram się eliminować niewłaściwie marzenia a natrętne myśli kierować na inne tory.

teraz jest mój czas.

a to dostałam wczoraj, na nową drogę życia, od takiej jednej wspaniałej Kobiety. niesamowite, jak wielu wspaniałych Ludzi jest wokół mnie!


Justyna #4

Dzisiaj będzie o malutkim zwycięstwie. Nic, co zmienia życie i wywraca światopogląd. Drobiażdżek, ale cieszący mnie  bardzo. Otóż -  dawno już chciałam spróbować jazdy na rolkach. Ciągnęło mnie. A im bardziej ciągnęło, tym bardziej się bałam. No bo na pewno się przewrócę. I na pewno będzie przy tym mnóstwo ludzi. I będą się ze mnie śmiać, bo skoro nie umiem jeździć, to czego się pcham. A  w ogóle to ja już jestem za stara, żeby się nowych rzeczy uczyć a rolki to dla młodzieży są. Oraz przecież nie mam rolek, a nie będę nowych kupować, skoro i tak się nie odważę jeździć. I w ogóle to głupi pomysł te rolki!
Głupi, nie głupi - ciągnęło mnie cały czas. I kiedy koleżanka zaproponowała, żeby z nią pojeździć to od razu się zgodziłam. I dałam zaprowadzić do sklepu po ochraniacze. Tylko ja wiem, jak kombinowałam, żeby odwołać to wyjście. Ale jednak nie odwołałam. Okazało się, że tak od razu się nie przewracam (chociaż tempo jazdy miałam takie raczej relaksacyjne i zdecydowanie nie umiem hamować) i że jazda na rolkach może być fajna! Mam więc satysfakcję, że spróbowałam. I jeśli jeszcze będzie okazja, to na pewno to powtórzę.

Bardzo dziękuję Ani, bez której tego lęku bym nie przełamała :) Za to że zaproponowała wyjście, pożyczyła sprzęt, nauczyła mnie podstawowej techniki jazdy oraz że NIE POZWOLIŁA MI ZDEZERTEROWAĆ (nawet kiedy w okolicy pojawiali się obcy ludzie :)

czwartek, 17 lipca 2014

Nuta # 3

Mam niezdrowe podejście do mojego pisania. Panicznie boję się oceny, jednocześnie pragnąc, by ktoś czytał te moje notki. Po napisaniu tekstu jestem więc zazwyczaj jednocześnie dumna - że popełniłam spójną wypowiedź, czasem nawet z tezą, i zła - że i tak nikt tego nie przeczyta, bo mam pochowane te blogi w czeluściach internetu najdalszych.

Wrzuciłam link do tej notki na bla.

Uaaa!

środa, 16 lipca 2014

Agnieszka #4

Boję się chodzenia przejściami podziemnymi z kilkoma rozgałęzieniami. Zawsze mam wrażenie, że się zgubię.
Mam powracające koszmary o tym, że zabłądziłam na Dworcu Centralnym w Warszawie, uciekł mi pociąg, na kolejny ledwo zdążyłam, bo nie mogłam kupić biletu...
Mimo to, dzielnie przekroczyłam podwoje przejścia podziemnego pod Rondem Dmowskiego w Warszawie.
Co prawda, wracając wyszłam nie w tym miejscu gdzie chciałam, ale PRZEŻYŁAM!

poniedziałek, 14 lipca 2014

Justyna #3

W ramach licznych życiowych rewolucji postanowiłam się trochę przekwalifikować. Tak nie do końca, bo ostatecznie pozostanę przy zawodzie wyuczonym, ale z nową specjalizacją. Taką, którą chciałam wykonywać już na studiach. Z której zrobiłam staż i praktyki. Po czym poszłam pracować gdzie nie chciałam, nie lubiłam i to, że przepracowałam tam prawie sześć lat uważam, za rodzaj bardzo przewrotnego cudu. Oraz specyficznego masochizmu. Do dzisiaj pamiętam uczucie ulgi, kiedy w końcu się stamtąd wyrwałam (a było to już ładnych parę lat temu).
Od września mam możliwość zacząć pracę w tej specjalności, która podobała mi się na studiach. I - oczywiście - mam też mnóstwo obaw. Że sobie nie poradzę, że na pewno się nie uda, że przecież wszystko już z tych praktyk i stażu zapomniałam. Że życie pokaże mi jeszcze gdzie moje miejsce, i nie będzie to miejsce ciekawe. I że co to za fanaberie, samemu sobie szukać miejsca w życiu, zamiast brać co dają?

Mimo wszystko dzisiaj po raz pierwszy zaoferowałam swoje usługi w nowej specjalizacji. Głos mi drżał, w gardle zaschło i chyba wypowiedziałam się trochę niegramatycznie. Trudno. Nikt mnie nie wyśmiał, potraktowano mnie poważnie. Pierwszy krok zrobiony.

Magda #19

Poprosiłam o informację zwrotną w sprawie bardzo dla mnie istotnej.

Dotyczyła kompetencji, która jest kluczowa w moim zawodzie, do tego mam przekonanie, że ją posiadam. A może trafniej byłoby powiedzieć, że - ku swemu zdumieniu - odkrywam niezmierzone jej pokłady w sobie. Niestety dotarło do mnie ludzkie gadanie i cudze demony wzięłam za swoje.

Bałam się zapytać. Byłoby mi trudno usłyszeć, że to, co uważam za swoją największą siłę, kuleje. 

Profilaktycznie nie myślałam więc o tym za dużo, tylko jak tylko nadarzyła się okazja, zapytałam.

Wyłączyć myślenie, powiedzieć sobie "na pohybel"* i skoczyć - to pomaga w robieniu przerażających rzeczy :)

*albo ekwiwalent ;)

piątek, 11 lipca 2014

Agnieszka #3

Szukanie pracy to przerażająca sprawa. Zwłaszcza, kiedy się nie do końca wie, co chciałoby się robić, jak się dorośnie... I nie bardzo wierzy we własne siły i możliwości.
W ciągu ostatnich 3 miesięcy wysłałam łącznie około 60 CV (wiem, to niewiele, ale ja nie chciałam byle jakiej pracy), byłam na 5 rozmowach rekrutacyjnych.

Czemu o tym piszę?
Bo złożyłam CV do Znanej Firmy. Rozmowa była bardzo ciekawa, wiele się o sobie (tak, o sobie) dowiedziałam. Kiedy człowiek musi o sobie opowiadać, okazuje się, że odkrywa rzeczy, o których nie zdawał sobie sprawy.
Oferta wydawała się kusząca, bo dawała duże pole do rozwoju. Tylko stawka startowa była niezbyt atrakcyjna. :)
Kiedy wróciłam do domu, otrzymałam telefon od innej, mniej znanej firmy, w której też byłam na spotkaniu rekrutacyjnym. Rozmowa przebiegała niezbyt gładko, zadania jakie otrzymałam były dosyć skomplikowane. I rozwiązanie ich zajęło mi więcej czasu, niż się spodziewałam. Sądziłam zatem, że będzie to "spalone" spotkanie i mnie nie zatrudnią.
OTÓŻ NIE.
Zaprosili mnie do współpracy! Będzie to praca pełna wyzwań, bo będę zajmowała się sprawami, z którymi nigdy nie miałam do czynienia. Ale będzie też dawała mnóstwo możliwości rozwoju.
I dział HR mają przemiły.
Dzisiaj pokonałam fobię mailową i wycofałam się w rekrutacji w Znanej Firmie. Taka jestem zajebista!

wtorek, 8 lipca 2014

Justyna #2

Nie umiem pływać. To znaczy teraz już trochę umiem, ale nauczyłam się niedawno - sama,  metodą prób i błędów. Podejrzewam, że osoby które pływają dobrze, mają niezły ubaw patrząc na mój wielce dowolny styl utrzymywania się na wodzie. Trudno, grunt że się utrzymuję -  jeszcze trzy lata temu tego nie robiłam. Nie czuję się jednak w wodzie bardzo pewnie, zawsze staram się mieć pewność, że mam grunt w zasięgu nóg a jak przypadkowo wypłynę głębiej (tylko na basenie!) to rozpaczliwie macam ręką, czy jest się czego przytrzymać. Średnio to rozsądne, bo jak zaczynam macać ręką, to oczywiście natychmiast się zachłystuję, zaczynam tonąć i wpadam w panikę. Starając się to robić w miarę dyskretnie, no bo przecież wstyd - stara baba a pływać nie umie.
Dzisiaj się zawzięłam. Usunęłam sprzed oczu wizję siebie, wydobywanej z basenu przez krztuszącego się ze śmiechu ratownika i popłynęłam na głęboką wodę. Głęboką czyli całe, przerażające 1,80m. Jakbym stanęła na palcach na dnie basenu, to widać by mi było czubek głowy. No oddychać się nie da, utopić i owszem, zrobić widowisko na pół pływalni - jeszcze łatwiej. Ale się nie utopiłam. I nie zrobiłam widowiska. DOPŁYNĘŁAM do końca. I zakrztusiłam się dopiero na sam koniec, ale wtedy już miałam poręcz w zasięgu ręki. A potem wróciłam na płytszy koniec basenu.
Medalu olimpijskiego już nie zdobędę. Ale potrafię przepłynąć cały basen :)

Ann #2

zabrałam się w końcu za zaliczanie zaległych przedmiotów, żeby móc się bronić w październiku. i wiecie co? nie było tak źle! został jeden. ale to już z górki.
teraz najbardziej przerażająca rzecz.. odezwać się do mojej Pani Promotor.. dam radę.. dam radę.. dam radę...

poniedziałek, 7 lipca 2014

Phishy #3

Ostatni mój post był w maju. Mamy lipiec.
Kręcenie się za własnym ogonem w toku. Mam długą listę "to do", a mało chęci na cokolwiek. Łatwiej mi się cieszyć z nadchodzącego wyjazdu na wieś. A powinnam pisać. Bo artykuły, bo do końca sierpnia chcę zamknąć w 90% rozdziały teoretyczne dysertacji.
I nie mam siły. Nie mam motywacji. I nie umiem jej znaleźć (pożycz ktoś? ;)). Mam wrażenie, że mnie blokuje to "POWINNAM". Jak przekuć "powinnam" w "chcę/umiem/potrafię/dam radę"? Ma ktoś jakieś rady?


Ale koniec marudzenia. W końcu ma być tu  o przełamywaniu strachów. Szukałam więc pozytywów ostatniego miesiąca i w sumie znalazłam jeden, ale za to dla mnie dość istotny - udało mi się przekonać do jednej rzeczy, do której namawiała mnie dietetyczka - krokomierza. Sprytna aplikacja na androida ("Moves") i wiem, ile dziennie przeszłam. W krokach i kilometrach. I to mnie motywuje.
Jest jakaś aplikacja, która motywuje do pisania?

Justyna #1

Dzień dobry :)

Jakoś tak się życie poukładało, że ostatnio robię same strasznie rzeczy. No to się tym podzielę, może ktoś doceni jaka jestem odważna ;) Tak serio, to wcale nie jestem odważna, boję się prawie wszystkiego ale staram się mimo to iść do przodu. Czasem się udaje ;)

Pierwszy wpis - przewalczyłam lęk przed oceną (będą czytać, to co napisałam! I co sobie pomyślą! I na pewno coś zepsuję! Albo zrobię błąd ortograficzny! Albo literówkę! Ojej!)  i tutaj jestem :)  I czuję się bardzo dumna, że znalazłam się w tak doborowym i dzielnym Towarzystwie.

piątek, 4 lipca 2014

Nuta # 2

Nienapisane prace zamieniają się w mojej głowie w obrzydliwe, wielkie, wrogie stwory. Nie jestem w stanie się do nich zabrać, tak bardzo mnie przeraża konfrontacja z tym, że nie zrobiłam wcześniej, nie znalazłam czasu, nie dałam sobie rady, och, jestem taka beznadziejna. (Wszystko powinno być zrobione w dzień po ogłoszeniu terminu, na 5! i z propozycją publikacji w jakimś Cambridge, wiecie-rozumiecie).

Zebrałam się dziś i zaczęłam pisać. Jutro będę bała się mniej, prawda?
 

czwartek, 3 lipca 2014

Nuta # 1

Po pierwsze: cześć, Dzielne Dziewczyny! <3

Po drugie: mimo tego, że się bałam, byłam przerażona i aż zaschło mi w gardle - poszłam dziś na spotkanie z Bardzo Ważną Osobą. I nie zawaliłam, nie naopowiadałam głupot, nie zrobiłam z siebie kretynki. Potrafię, umiem, jestem naprawdę dobra. Nikt mnie nie zje. Ha!

Agnieszka #2

Zrobiłam to!
Napisałam do sklepu z rękodziełem zapytanie, czy podobają im się moje dłubaniny i czy znajdą na nie miejsce u siebie.
Aaaa! A co jeśli się zgodzą?

Ann #1

witaj Blogu Ludzi Odważnych!
pierwsze moje osiągnięcie-dołączyłam :)

Nazywam się Ania i jestem nałogowym prokrastynatorem. nie wiem czy takie pojęcie istnieje, ale odkładam na wiecznenigdy wszystko i wszędzie. ale zaczęłam z tym walkę. obym wytrwała :)

wtorek, 1 lipca 2014

Magda #18

Można mnie klepać po plecach.

Właśnie wróciłam od pani dentystki, która mi naprawiała ukruszoną jedynkę.

Polerowanie i cyzelowanie trwało milion lat, ale za to teraz jest to mój najładniejszy ząb :)